Zeynep'in 2. yaşını doldurduğu haftanın perşembe akşamı aniden başlayan kulak ağrısı bana sabaha kadar dakikaları saydırarak, korkunç bir gece geçirtti. Daha önce benzer bir ağrı yaşayan ne olduğunu bilir, yaşamayan da dilerim hiç bilmesin. Sabah olmasıyla kendimi kurum doktoruna zor attım, sonuç dış ve orta kulak iltihabı. Tedavisi ise biri antibiyotikli olmak üzere iki kulak damlası ve ağızdan alınacak antibiyotik. Bu ilaçları kullanırken Zeynep'i emzirmem mümkün değil. Oysa sabah çıkarken kızım -Anne m.e.m.e...diyerek uyandı ve ben doktora yetişme çabasıyla - Öğlen gelince görüşürüz annecim... diyerek apar topar evden çıktım. İlaç kullanma ve emzirmeyi kesme ihtimali hiç aklıma bile gelmemişti. O kadar korkunç bir ağrı çekiyordum ki ilaçları hemen kullanmaya başladım. Ama öğlen eve dönmemi bekleyen kuzuma nasıl anlatacağımı bilememek, hiç hazır olmadığım/ız bu ani gelişmeyle yüzleşmeye hazır olmamak beni çok sarstı. Çok kötü bir durumda olmama rağmen öğlene kadar eve gidecek cesareti bulamadım kendimde...(O gün sıkıntıyla attığım maili okur okumaz arayan Sevgili Banu, Çiğdem ve Umur, tekrar teşekkürler desteğiniz için :)Daha önce yazmıştım, çok önemli bir sebep olmadıkça ya da Zeynep kendiliğinden bırakmadıkça emzirmeyi bırakmayı düşünmüyordum. Bu konuda koyduğum bir zaman yoktu ve ikimizin de henüz hazır olmadığını düşünüyordum. Emiyor olması Zeynep'in yemesini hiçbir şekilde olumsuz etkilemiyordu. Beni tek zorlayan gece çok sık uyanmasıydı ama bu da bırakmak için bir sebep değildi.
Öğlen gittiğimde çok açık bir şekilde konuştum kızımla, kulağımın (ve m.e.m.e'nin) hasta olduğunu, çok canımın yandığını, bir süre ilaçlar kullanmak zorunda olduğumu ve onu emziremeyeceğimi söyledim. Çok sakin dinledi ve beni ilaç içerken, kulağıma damla damlatırken görünce de gerçekten ikna oldu hasta olduğuma. Başta annem olmak üzere etrafımızda ki herkesin -Çok zor bırakır emmeyi- diye düşündüğü Zeyno'şum 10 günlük tedavi süresince -m.e.m.e diye tutturmadı hiç. Tabii ki mızmızlanmaları, huysuzlukları oldu, ilk iki gece ağlayarak uyandı, ama emmek yerine öptü, by by yaptı ve kapattı. Ben bile çok şaşkındım bu kadar yumuşak bir şekilde tamamladığımıza...
Ama gözardı ettiğim birşey vardı:) Kızım 2 yaşında olabilirdi ama hastalıkların bir süre devam ettiğini, ilaçlarımızı içince iyileştiğimizi gayet iyi anlamıştı. 10 gün boyunca sesi çıkmayan meleğim, ne zaman tedavi bitti ve ben iyileştim, bıraktığı yerden devam etmek istedi. Sadece öpüp, by by yapıp kapatırken, yine m.e.m.e ağıtları yakmaya başladı. Ben de bütün dış seslere kulağımı tıkayarak, sadece kendi içsesime güvenerek tekrar emzirmeye başladım;) 10 günlük aranın sağladığı alışkanlıkla gece emzirmesini kaldırdık. Gün içinde de daha az talep etmeye başladı. Bir süre de bu şekilde devam edeceğiz galiba...
